سکوت

راه ِ میان ِ دو افق

طولانی و بزرگ

سنگ لاخ و وحشت انگیز است .

ای راه ِبزرگ ِوحشی که چخماق ِسنگ فرش ات مدام چون لحظه های

       میان ِ دیروزوفردا درنبض ِاکنون ِ من با جرقه های ِ ستاره ئی ات

       دندان  می کروجد ! آیا  این  ابر ِ خفقا نی  که  پایان ِ تو را  بلعیده

       دود ِهمان((عبیر ِ توهین شده)) نیست که درمشام یک (( نافهمی))

          بوی ِ مُردار داده است ؟

امارؤیت ِ این جامه های ِ کثیف براندام ِانسان های ِ پاک ، چه دردانگیز

                                                                                 است!

واین من ام که خواهشی کور و تاریک در جائی دور و دست نیافتنی از

       روح ام ضجه می زند .  

و  چه  چیز آیا ، چه  چیز بر صلیب ِ این  خاک ِ  خشک ِ عبوسی  که

        سنگینی ی ِ مرا متحمل نمی شود میخ کوب ام می کند؟

آیا این همان جهنم ِ خداونداست  که در آن جز چشیدن ِ درد ِآتش های ِ

         گُل انداخته ی ِ کیفر های ِ بی دلیل راهی نیست ؟

و کجا ست ؟  به  من  بگوئید که  کجاست  خداوند گار ِ دریای ِ گود

        خواهش های ِ پُر تپش ِ هررگ ِ من ، که نام اش راجاودانه با

        خنجرهای ِ هرنفس ِ درد برهرگوشه ی ِ جگر ِ چلیده ی ِ خود

        نقش کرده ام ؟

و سکوتی به پاسخ من ،  سکوتی به پاسخ من

سکوتی به سنگینی ی لاشه ی مردی که امیدی با خود ندارد!