راه ِ میان ِ دو افق
طولانی و بزرگ
سنگ لاخ و وحشت انگیز است .
ای راه ِبزرگ ِوحشی که چخماق ِسنگ فرش ات مدام چون لحظه های
میان ِ دیروزوفردا درنبض ِاکنون ِ من با جرقه های ِ ستاره ئی ات
دندان می کروجد ! آیا این ابر ِ خفقا نی که پایان ِ تو را بلعیده
دود ِهمان((عبیر ِ توهین شده)) نیست که درمشام یک (( نافهمی))
بوی ِ مُردار داده است ؟
امارؤیت ِ این جامه های ِ کثیف براندام ِانسان های ِ پاک ، چه دردانگیز
است!
واین من ام که خواهشی کور و تاریک در جائی دور و دست نیافتنی از
روح ام ضجه می زند .
و چه چیز آیا ، چه چیز بر صلیب ِ این خاک ِ خشک ِ عبوسی که
سنگینی ی ِ مرا متحمل نمی شود میخ کوب ام می کند؟
آیا این همان جهنم ِ خداونداست که در آن جز چشیدن ِ درد ِآتش های ِ
گُل انداخته ی ِ کیفر های ِ بی دلیل راهی نیست ؟
و کجا ست ؟ به من بگوئید که کجاست خداوند گار ِ دریای ِ گود
خواهش های ِ پُر تپش ِ هررگ ِ من ، که نام اش راجاودانه با
خنجرهای ِ هرنفس ِ درد برهرگوشه ی ِ جگر ِ چلیده ی ِ خود
نقش کرده ام ؟
و سکوتی به پاسخ من ، سکوتی به پاسخ من
سکوتی به سنگینی ی لاشه ی مردی که امیدی با خود ندارد!